Veel plotwendingen in ‘Zwart op Wit’

Opnieuw een dubbel uitverkocht huis in de Hoef, waar de toneelvereniging De Opregte Amateur het door Frits Criens geschreven stuk “Zwart op Wit” op de planken bracht.

Het stuk speelde zich af in het rusthuis van Opa Hameleers (een zware, maar met verve gebrachte rol van Peter Hoogervorst), waar een aantal doorgedraaide gasten tijdelijk verblijven. Zo is daar de levende tuinkabouter Jaap (Peter van Kempen), hij zou genezen en zijn grote liefde Isabel (Bianca van Kempen) terugvinden. Verder de toneelspeler de Bats, die in zijn rol als luitenant von Turm und Taxis was vast blijven zitten (Remco Hogervorst) en het Mannen-Afwijzings-Front (Suzan Duivenvoorden en Monica Boone), dat ondanks dat aan de man komt, de een slaat de luitenant aan de haak door hem eerst half dood neer te bezemen, de ander legt het aan met de technische dienst (Winfried Achterberg). Onderwijl brengen zij de kokkin (Annet van der Meer) nog in alle staten.

De titel slaat op het stuk papier, waarop opa in een overmoedige bui pesterig had vastgelegd, dat hij naar het bejaardenhuis zou gaan, als een van zijn dochters nog aan de man zou komen. Wies en Thea (Ida Sietsma en Anneke Hogenboom) hebben daar niet direct behoefte aan, maar besluiten hun vader een lesje te leren door opa met een jonge hittepetit het hoofd op hol te brengen, terwijl dat in werkelijkheid zijn kleindochter is (Belinda Wahlen). Maar opa krijgt dat door en arrangeert als tegenzet een toneelspel om zijn dochters met een onbekende aanbidder Jansen te confronteren, die in werkelijkheid zijn gast/toneelspeler de Bats is. Wies en Thea doorzien dat op hun beurt, spannen de Bats voor hun karretje en arrangeren in hun technische dienstman een tweede Jansen, zodat opa denkt, dat zijn dochters werkelijk een man krijgen en hij dus naar het bejaardentehuis moet. Het was allemaal een spel in een spel, dat zich voor de toeschouwer langzaam ontrolt, na door de vele plotwendingen voortdurend op het verkeerde been te zijn gezet. Het publiek moest zijn aandacht er dus goed bijhouden, maar er was ook genoeg te lachen; vooral in de scene waarin opa en zijn kleindochter last krijgen van een stijve rug en de stoelscene, waarachter zich allerlei spannende zaken afspelen. In de hilarische slotscene komt alles weer op zijn pootjes terecht en heeft opa zijn lesje geleerd (of toch niet?).

Het zag er allemaal weer goed uit en dat ondanks de stroomstoring, die zaterdag een ongewilde extra pauze van 10 minuten forceerde; de spelers vingen dat professioneel op en het publiek reageerde ook zeer sportief. De Hoef kan weer terugzien op een geslaagd toneelweekend.