Gehoord en gezien Acquaphonica in Cultureel Café Bacchus

Federica Colangelo (p), Joao Driessen (s), Mattijs Tuijn (g), Mihail Ivanov (b), Kristijan Krajncan (d.)

Zaterdag avond 9 februari speelde de Europese kwintet Acquaphonica twee sets in Café Bacchus. Een bonte verzameling muzikanten, met de Conservatorium van Amsterdam als verzamelpunt. We vinden deze conservatorium kwaliteit op het podium terug. Een domweg virtuoze bassist, de sopraansax waarbij de liefhebber denkt “Ah! Trane is here!”

Natuurlijk zijn er vele jazzbands die in de bezetting piano, bas & drums spelen. De New Yorkse jazzscene wordt ermee overspoeld. De vorige keer speelde het NHK Trio uit Keulen in zo´n bezetting de karpers uit de Westeinder Plas.

De toevoeging van Joao Driessen op de sax en Mattijs Tuijn op gitaar, maakt Acquaphonica tot iets heel anders. Er ontstaat een heel andere sfeer en bij veel composities vraagt de luisteraar zich af “waar gaat het dit heen?” Spannende muziek!

Soms krijg je tijdens jazzconcerten, zoals bij Mark Zandveld´s Zandscape, heel duidelijke beelden die bij de muziek passen. Maar bij Acquaphonica was dat niet zo. Een gemiddelde compositie kan zomaar een opgewekt walsje als elegante opening bevatten, waarna het verder gaat als iets dat tegen rock aanhangt, dat wordt vervolgd als Minimal Music in blaartrekkende dissonanten, waarop een passage volgt waarbij het kwintet stroef klinkt alsof voor het eerst bij elkaar is en de muziek nog niet kent, nee, alsof ze niets met elkaar te maken hebben daar op dat podium. Een andere compositie bijvoorbeeld heeft veel weg van een variatie op het Twin Peaks Theme van Angelo Badalemente uit de jaren ´90. Kom daar maar eens om bij Status Quo.

Samengevat, jazzliefhebber, als je er niet bij was zaterdagavond, is dat echt heel jammer. Maar ik heb een goede tip: Acquaphonica! Hou ze in de gaten!