Gehoord en Gezien Mischa van der Wekken Q5 in Cultureel Café Bacchus

Zaterdagavond 15 maart 2014, Cultureel Café Bacchus
Bezetting: Mischa van der Wekken (tt, ss, composities), Eran Har Even (g), Koen schalkwijk (p), Tobias Nijboer (cb), Erik Kooger (d.)

Mischa van der Wekken komt uit het Zeeuwse en groeide op in een muzikale familie. Zich conformerend aan de wensen van de locale fanfare en in navolging van zijn oom, ging hij saxofoon spelen. Op zijn vijftiende speelde hij in bandjes, later volgde het conservatorium. Eerst in Amsterdam, daarna een jaar in Parijs.

Afgelopen zaterdagavond speelde hij met zijn kwintet twee sets in Cultureel Café Bacchus. Van der Wekken heeft een eigen geluid ontwikkeld, hij lijkt niet op welk Groot Voorbeeld dan ook en werkt aan zijn eigen repertoire. Zijn composities zijn vrij rustig. Het kwintet is goed op elkaar ingespeeld, met Tobias Nijboer die overduidelijk zwaar staat te genieten achter zijn plukbas; pianist Schalkwijk speelde deze avond voor het eerst mee. Geen mens die het opviel.

Op het programma stonden onder andere nummers van zijn CD “Momentum” uit 2008, maar vandaag of morgen verschijnt de opvolger! Tijdens de sets kwam ook steviger werk voorbij. Dat waren veelal composities uit de jaren vijftig, zestig. Dan blijkt dat drummer Erik Kooger een heel aparte is, die van Animal van de Muppet Show een bleekneusje maakt.

Op “Momentum” werd gebruikgemaakt van een drie man sterke blazerssectie. Maar in de loop van de tijd werd de sectie ingeruild voor een gitarist. En gitarist Eran Har Even is van uitzonderlijke klasse, een onnavolgbaar solist. Veel beter dan de meesten, beter dan de overigen.

De elektrische gitaar (een Gibson 336, het kleinere zusje van de 335) heeft meer klankmogelijkheden dan bijvoorbeeld een trombone, vandaar de wisseling in de bezetting. Meestal klonk Har Even als Wes Montgommery, maar soms klonk de Gibson als een viool die nog moest worden afgebouwd. Daarbij is het tamelijk ongewoon dat een gitarist de hoofdmelodie van de compositie volgt in plaats van bijvoorbeeld een andere sax of een trompet.

Een puntje van kritiek: het zou mooi zijn als Van der Wekken wat meer vuurwerk in zijn spel zou stoppen. Zo staat hij wat steviger tegenover het geweld van Kooger en Har Even. In vergelijking met hen klinkt zijn spel soms wat vlak.

Rest ons Pierre Tuning en Reinoud Staps te complimenteren met hun keuze voor het Mischa van der Wekken Q5. Na Aquaphonica, het NKH Trio, Zandscape en Marnix Busstra, was dit weer helemaal raak!