De Opregte Amateur 40 jaar

Het 40 jarig bestaan van de toneel vereniging "De Opregte Amateur" uit De Hoef werd gevierd met het spektakelstuk "Niets is voor altijd" van José Frehe en Rob van Vliet. De faam van de voorgaande lustrumvoorstellingen van deze club zorgde al ruim van te voren voor een uitverkocht huis en dat terwijl de capaciteit van theater De Springbok na de verbouwing behoorlijk was vergroot. De Opregte Amateur had voor dit stuk de medewerking gekregen van dansschool "Nicole", djembeegroep "Negunya" en Charles Rademaker.

Gelijk na het opengaan van het doek volgde er al een spontaan applaus bij het aanschouwen van het decor. Met een overdaad aan al dan niet levend groen was een prachtige jungle gecreëerd en in het schemerduister liep zelfs een aap rond! Die bleek te horen bij een gezelschap acteurs, die in de jungle opnames maakten voor de soapserie "Niets is voor altijd". Maar voordat ze daar aan toe kwamen, verschenen her en der in de zaal en op de twee podia nog allerlei andere groepen: zo was er een aantal patiënten, die de jungle had uitverkoren om daar een therapiesessie te gaan houden, verschenen er een stel bejaarden, die hun reisgezelschap waren kwijtgeraakt en al dolende rondjes bleken te lopen. Dan was er nog de reisleidster, die juist weer op zoek was naar die bejaarden en tenslotte leefden er ook nog een aantal zoeloes in die jungle. Te pas en (veel meer nog) te onpas kwamen deze mensen elkaar tegen en zaten elkaar dwars. Van de opnames kwam niets terecht, ook al omdat drankproblemen en onderling kinnesinne bij de acteurs begon op te spelen, en de therapeutische sessies hadden ook niet het gewenste effect, mede omdat de therapeute en de begeleidster er volkomen verschillende ideeën op na hielden over de juiste behandeling. En net als er dan toch wat schot in de activiteiten komt, de bejaarden terecht zijn en de therapeute en de soapregisseur elkaar gevonden hebben, komen er een stel kannibalen (compleet met een gigantische kookketel) onder leiding van de schitterend uitgedoste en wel zeer fors gebouwde Surinaamse Koningin Coockie het toneel op banjeren. De totale ontsporing werd voorkomen, doordat het gelukkig net op tijd pauze was.

Na de pauze was de warme jungle vervangen door het kille en ongezellige wit van het gesticht, waar de patiënten, maar ook de reisleidster en de door drank aangetaste actrice in bleken te zijn opgenomen. Via een uitzending van RTL-boulevard (als film getoond in de zaal) worden we naast een item over het 40-jarig bestaan attent gemaakt op de show met de uitreiking van de soap-awards van het jaar; de patiënten en de bejaarden besluiten dan die uitzending te gaan bijwonen. Na weer een decorwisseling bevinden we ons in de studio, waar het publiek van het toneelstuk nu ook het publiek van de show is geworden (en waar de patiënten nu tussen zijn gaan zitten), maar het ruim 520 (!) man tellende publiek neemt deze dubbelrol probleemloos aan.
In die show gaat werkelijk alles mis, wat er maar mis kan gaan: de presentatrice laat verstek gaan, de schoonmaker, die tot presentator wordt gepromoveerd, stuurt het nog verder in het honderd en de zangeres kan niet zingen. Toch ontstaat er ineens een stuk wervelende show met live muziek, dans, en een zangeres, die de kunsten van het vak wel degelijk verstaat. Zou het dan toch goed komen, eind goed al goed? Nee. Als dan eindelijk de awards uitgereikt gaan worden komt Koningin Coockie weer ten tonele met lekkere hapjes en brengt de aloude klassieker van Max Woisky "BB met R (da's bruine bonen met rijst)" op geheel eigen wijze tot leven. Zij heeft daar zoveel succes mee - de hele zaal brult mee – dat ze de hapjes vergeet en die verschroeien en verbranden ondertussen. Brand en totale paniek markeren het einde van de show en van de voorstelling.
Vanuit de rook komen de acteurs, dansers, figuranten en muzikanten het applaus in ontvangst nemen en samen met de regie, de souffleuzes, de mannen van de techniek, de vrouwen van de grime, de toneelmeesters staan er dan bijna vijftig man op de podia! De verschillende decors, de perfecte belichting, het geluid, het spel: eens te meer is gebleken, dat De Opregte Amateur tot dit soort hoogstandjes in staat is en ook een spektakelstuk als "Niets is voor altijd" vrijwel vlekkeloos voor het voetlicht kan brengen. Want spektakel, dat was het!