Ouderwets lachen bij zinderend cabaret 'Het Beste Dan Maar'

Het was vrijdagavond ouderwets lachen, gieren en brullen in De Meijert van Mijdrecht met het dolkomische trio Ernesto (Ernest Beuving), Marcellino (Marcel Bogers) en Wilfried Finkers. Omdat Ernesto en Marcellino beiden een achtergrond in de zorg hebben en de show ermee grote raakvlakken kent, had Stichting De Baat in samenwerking met Stichting Cultura voor medewerkers uit de regionale zorg toegangskaarten beschikbaar gesteld. Het idee werd door velen zeer op prijs gesteld. In grote getale verdrong men zich al vroeg voor de deur van de zaal om een goede plaats te bemachtigen en vooral niet op de eerste rij terecht te komen. Dat dit verstandig was, zou spoedig blijken.

Nadat underdog Marcellino eerst de zaal gezellig huiselijk maakte door mensen een geranium boven hun hoofd te laten vasthouden, de schoenen van een stelletje op de eerste rij (dat de hele avond in de show zou worden opgenomen) verwisselde voor enorm lullige sloffen en een heer had aangekleed als schemerlamp, ging het daadwerkelijk over de zorg zoals alleen mensen die in de zorg werkzaam zijn dat kunnen brengen. Het publiek kreeg een hilarische EHBO-cursus, waarbij een mevrouw gevraagd werd even een slagaderlijke bloeding te imiteren en Ernesto en Marcellino brachten op meesterlijke wijze een conversatie tussen twee oude heren in het bejaardentehuis ten tonele. De zaal lag plat en snikte van het lachen, ondanks dat het niet alleen over de zorg ging, want de voorstelling was van dermate allure dat iedereen zich erin kon vinden.
De grappen waren droog en volgden elkaar zo snel op, dat men op moest passen niet te lang te lachen om de volgende niet te missen. Ook de sketches wisselden snel en waren zeer gevarieerd; van mooie liedjes tot meesterlijke imitaties en van handpoppen Kermit en Grover tot projectiebeelden van Jip en Janneke die niet geschikt waren voor jonge kijkers. In hoog tempo wisselden de drie heren elkaar af op het toneel, om daarna in een nieuw kostuum terug te komen. Het podium was bezaaid met rekwisieten waarvan velen vernuftig op onverwachte momenten aan de humor bijdroegen. Er was teveel leuks om op te noemen.
Toen uiteindelijk de heren bogen op het toneel om hun laatste applaus in ontvangst te nemen en ‘slachtoffer van de eerste rij' Florence, nog altijd op pantoffels, hen de bloemen bracht, klapte het publiek de handen rood in een staande ovatie, want men had intens genoten. Nadat het stel op de eerste rij hun schoenen hadden teruggekregen en de tas, die bij Ernesto's poging tot crowdsurfen op slinkse wijze was ontvreemd, weer aan de rechtmatige eigenaresse was geretourneerd, begaven de heren zich naar de signeertafel voor de verkoop van cd's. Daarna voegden zij zich in rap tempo bij het publiek aan de bar, waar het nog lang gezellig bleef. Ernesto, Marcellino en Wilfried Finkers zal men in Mijdrecht nooit meer vergeten en men betreurt het ten zeerste dat dit dolkomische trio na deze tour nooit meer in dezelfde samenstelling te bewonderen zal zijn.