Ron en Brigitte de Groot nemen afscheid van De Willisstee Wilnis

De bridge, de soos, de sporthal, de feesten… De herinneringen aan alle mooie momenten en ontmoetingen in De Willisstee zijn eindeloos voor Ron en Brigitte de Groot. Toch trekken zij de stoute schoenen aan voor een verhuizing naar Limburg, waar Brigitte vandaan komt. Ze dromen van een knus B&B’tje daar. Gelukkig is het hier in Wilnis goed geregeld: Wilnissers Arwin en Simone Reijm nemen het beheer van het dorpshuis over.

Tekst Rosanne Kok - Foto Arthur van der Kooij (De Groene Venen)

Dat Brigitte de Groot uit Limburg komt is onmiskenbaar; haar ‘zachte g’ verraadt haar afkomst. “Mijn ouders wonen nog altijd in Limburg’’, begint Brigitte te vertellen. “Zij zijn in de tachtig en hebben steeds meer hulp en verzorging nodig. Ik ben enig kind, dus ik zie de zorg voor hen ook wel als mijn rol. Aangezien de afstand zo groot is, willen we graag die kant op verhuizen.’’ Ook hun eigen leeftijd speelt mee in deze beslissing. “We zijn nu rond de vijftig; als je nog iets anders wilt in je leven, moet je het nu doen. Nu zijn we nog gezond en kan het nog. Bovendien was het werk hier voor Ron fysiek zo zwaar dat hij het geen twintig jaar meer kon volhouden.’’

Veel jeugd

Ron en Brigitte kijken terug op geweldige jaren in De Willisstee. “De tijden zijn wel enorm veranderd’’, neemt Ron het woord. “Vroeger hadden we veel jeugd. Velen zullen het zich nog wel herinneren; de 100-dagenfeesten van het VeenLanden College. Dat hebben we twintig jaar lang gedaan. Geweldig was dat. Datzelfde geldt overigens voor de feesten van het Alkwin Kollege. Ja, er kwam hier echt veel jeugd binnen.’’ De wijziging van de alcoholwet en het verbod op roken zorgden voor grote veranderingen. “De jeugd komt hier nauwelijks meer. Daarnaast is natuurlijk een grote vergrijzing gaande; dat zien wij ook. De Willisstee zit vol met clubs van de bridge, spel en sport, biljarten en kaarten. Allemaal ouderen. Dat is wel echt anders dan vroeger, maar ook heel gezellig. Ze genieten er volop van om hier te zijn. Ze zijn er echt even uit.’’

Hecht team

Natuurlijk waren er ook dieptepunten voor Ron en Brigitte. “Nou en of’’, zucht Ron. “De dijkdoorbraak, de brand en de hersenbloeding van mijn vader waren vreselijk.’’ Verder wil hij daar niet over praten. Wat ze wel willen zeggen, is dat ze zich in alle situaties, gesteund voelden door hun hechte team. “Wij zijn onze medewerkers echt heel dankbaar voor wat zij door de jaren heen voor ons hebben betekend’’, zegt Ron. “Een speciale vermelding is op zijn plaats voor Pascalle. Zij is hier al meer dan tien jaar in dienst.”

“De Willisstee is als een warm nest”

Het bericht dat De Willisstee met ingang van april in andere handen is, heeft de tongen in Wilnis flink losgemaakt. “Sommige mensen reageren haast emotioneel. Dat doet ook wel wat met ons om dat te zien. Je kan je soms niet voorstellen hoeveel je voor een ander betekent.’’
Ook voor henzelf wordt het niet gemakkelijk om het los te laten. “De hectiek van de Willisstee zal ik het meest missen’’, zegt Ron. “Hier is altijd wat te doen.’’ Brigitte verwacht vooral het contact met de vele klanten te gaan missen. “Je hebt hier echt met allerlei soorten mensen te maken’’, zegt zij. “Jong en oud, dik en dun, arm en rijk. Alles komt hier binnen. Dat is zo leuk. Je kunt echt iets voor de mensen betekenen. De Willisstee is echt voor velen een warm nest geweest. Zo ervaren wij het zelf ook en daar zijn we heel dankbaar voor.”