Urn toch terug gevonden in woning Mijdrecht

 Na een inbraak in zijn woning, waarbij het huis van boven tot onder overhoop was gehaald, was Auke Ykema (66) uit Mijdrecht de as van zijn overleden vrouw Lonneke kwijt. Auke vreesde dat de urn was gestolen en deed aangifte bij de politie. Het verhaal kreeg echter vanavond een onverwachte wending. De urn is teruggevonden, op een onverwachte plek.

Auke kreeg dinsdagochtend een telefoontje van de buurvrouw dat de deur openstond en het glas bij de voordeur kapot was, ingegooid met een halve grindtegel. Zij vermoedde dat er was ingebroken. Zelf was Auke niet thuis, hij paste een paar dagen op de honden van een vriendin. Eenmaal thuis trof hij in zijn woning aan de Korenbloem een grote ravage aan: glasscherven, open lades en overal spullen.

,,Alle kamers tot aan de zolder toe waren doorzocht. Waardevolle spullen, zoals trouwringen, sieraden, paspoorten en een laptop waren weg”, vertelt hij. De grootste schrik voor Auke was echter dat de as van zijn overleden vrouw was verdwenen. Zijn vrouw Lonneke overleed in mei.

De as zat niet in een stenen urn, maar in een soort kunststoffen bak in een papieren tasje van het crematorium. Dat tasje stond normaal gesproken in de kast boven, maar daar stond het nu niet meer. Auke vreesde dat de inbrekers het - al dan niet per ongeluk - hadden meegenomen en deed aangifte bij de politie.

Als laatste strohalm om de urn terug te krijgen, zocht hij de publiciteit op, ook zijn Facebookbericht werd veelvuldig gedeeld. Hij deed een emotionele oproep aan de inbrekers het terug te geven en aan anderen om extra goed op te letten in bermen, tuinen, bij sloten en bij afvalbakken. Twee dagen was hij de wanhoop nabij. ,,Je probeert alles om haar terug te krijgen.”

Tot zijn grote verbazing vond hij donderdagavond het tasje met de urn terug. Thuis. Door de inbraak was de woning een grote ravage en was het tasje op een andere plek terecht gekomen. Ondanks meerdere zoekpogingen bleek de urn dus toch thuis te zijn.

Aukes zoon Lars laat weten opgelucht te zijn, maar schaamt zich net als zijn vader wel: ,,Mijn gevoel gaat van het ene uiterste naar het andere. Gelukkig kunnen we nu wel haar as uitstrooien, zoals we dat willen. Toen de urn weg was, vreesden we dat die mogelijkheid ons ontnomen was en dat was heel pijnlijk.”