Vanuit de verte oogt het als een paradijs, dat landschap van bergen en heuvels. Zacht, bijna onwerkelijk, alsof het door een hemelse hand is gevormd. Maar wie goed kijkt, ziet geen teken van leven. Geen mens, geen dier. Slechts stille herinneringen aan wat ooit een thuis was. Sabri Youssef brengt in zijn schilderijen de melancholie van verloren grond over, een heimwee dat zich vastklampt aan kleur en contouren. Maar naast zijn serene doeken hangt de rauwe werkelijkheid van Sima Waez. Haar werken schreeuwen, ze stoten af en trekken aan. Dit is geen dromerige terugblik, maar een confronterende blik op wat oorlog werkelijk doet: het verscheurt, vernietigt, laat geen ruimte voor schoonheid.
De tentoonstelling sleept je mee tussen twee uitersten. Sabri, een man van bijna zestig, en Sima, jong, nog geen twintig, belichamen elk een ander gezicht van vlucht en vervreemding. En toch, hoe verschillend ook, hun verhalen raken elkaar. Beiden zijn ze uit Aleppo weggevlucht, beiden hebben Aalsmeer gevonden als nieuwe bodem om op te bloeien. Maar met wortels die ooit in een andere aarde zaten, blijft het zoeken. Naar een plek, een taal, een nieuw thuis.
Wie deze tentoonstelling betreedt, voelt het contrast aan de huid. Het zachte en het harde, het verleden en het nu. De uitdaging? Ontdek de stemmen van twee kunstenaars, twee levens die misschien wel verder van elkaar verwijderd lijken dan ze in werkelijkheid zijn.