De Hoefse toneelvereniging De Opregte Amateur speelde het stuk Chez Dolly encore

Afgelopen weekend speelde de Hoefse toneelvereniging "De Opregte Amateur" het stuk “Chez Dolly encore”, geschreven door José Frehe en Rob van Vliet over het wel en wee van een nachtclub. Het was de eerste keer in de ruim 40 jarige historie van de club, dat er op het toneel iemand dood gaat. Het was Ida Sietsma als nachtclubeigenares Dolly, die deze ‘eer’ te beurt viel. Een van de hoogtepunten was zonder twijfel het optreden van Ronald Wieman als travestiet, voor hem zelf ook een novum. Wij vroegen naar hun belevenissen.

Ida, hoe is dat, doodgaan op het toneel?
“Bijzonder. Meestal heb ik komische rollen, maar dit was serieus. En het zijn toch gevoelens, waar je mee te maken hebt. Er kan misschien iemand in de zaal zitten, die net zoiets heeft meegemaakt. Je moet dus wel op een goede manier je gevoelens uitdragen. Toen na het filmpje met mijn - zeg maar - testament de mensen spontaan begonnen te klappen, kreeg ik toch wel een kick”.

Jouw nachtclub gaat failliet, je man gaat vreemd met een bardame, jij overlijdt; dat klinkt toch niet als een komedie?.
“In dit stuk staat de liefde centraal en de mensen. Je moet ieder een kans geven. Het gevoel van: het is goed zo, je kunt je lot niet ontlopen. Dat weet ik ook uit eigen ervaring. Dat maakt het toch ook weer een blij stuk. Het was regelmatig muisstil in de zaal. Het was een stuk met een lach en een traan. Sprankelend en afwisselend, echt geen bak ellende hoor. Er was genoeg te genieten.”

Je trad op in vele – soms schitterende - outfits, met soms razendsnelle wisselingen. Hoe ging dat achter de schermen?
“Ik had dertien verschillende sets kleren aan! Voor de korte wisseltijden had ik alles klaarliggen, maar ik kreeg daarbij ook hulp van de grimeuses. Het liep als een trein. Zonder hun hulp kun je dat niet.”

Je moest een paar keer vallen. Nog blauwe plekken?
“Ja, vooral rechts, haha. In de repetities kon dat nog op een dik kleed en voorzichtig, maar tijdens de uitvoering gaat het echt boem en op een harde vloer. En ik moest van Jerry (de technicus, red) ook nog de microfoon heel houden.”
Nog eens zo’n rol in een dergelijk stuk?

“Oh ja. Ik heb vooral veel komische rollen gedaan en ik wilde best eens iets serieuzers, eens niet overdone zoals in een klucht, maar echt kwaad, echt lief zijn, mooi om een tweestrijd zo te ervaren. Dit was voor mij de eerste keer, maar het smaakt naar meer. Hoewel, kluchten zijn wat vluchtiger, maar toch ook erg leuk om te doen, hoor!”

Ronald, je hebt al vele rollen en typetjes gedaan, maar een homo, die ook nog eens optreedt als travestiet…?
“Apart. Ook uitdagend om dat te spelen, maar ja, je bent toneelspeler, dus dat moet, als dat je rol is. Een ‘gewone’ homo lijkt me overigens lastiger, want door het travestiet-zijn, kun je dat lekker over the top spelen, dat maakt het makkelijker, dat is in kluchten met een typetje ook zo. Je geeft er toch een bepaald karakter aan.”

Dan moest je ook nog een playback optreden doen, viel dat mee?
“Dat was lastig! Ik heb wel ritmegevoel en kan stijldansen, maar een show? Ik heb er nog net niet wakker van gelegen, maar het was wel het moeilijkste van deze rol. Als relnicht en dan ook nog in het Engels. Oef. Hazes lijkt me makkelijker om te doen.”

Wat was de truuk met de ‘bobbel in je broek’?
“Haha, vraag maar aan onze voorzitter, hij schijnt het te weten.” En op geheimzinnige toon verder: “Het schijnt ermee te maken te hebben hoe je geschapen bent”.

Je bent goed in het kluchtenwerk, maar hier zat ook een serieuze ondertoon in van een moeder, die haar zoon niet accepteert.
“Ik vind het prachtig om dat te doen. Ik hou van een lach en een traan. De wisseling tussen komisch en serieus trekt mij heel erg, dat ligt mij wel. En de reacties waren ook erg goed. Van mij mag dat elk stuk wel. Een klucht is vaak los zand, weinig verhaal. Alleen drama is het ook niet, nee, een lach en een traan, dat is het voor mij. Het publiek wil vaak lachen, daar moeten we natuurlijk rekening mee houden, maar als speler ben je daar sneller op uitgekeken”

Hoe vond je vrouw het?
“Dat moet je haar vragen.”

Dat doe ik. Kitty, hoe vond jij het je man in deze rol te zien?
“Ik was gelukkig voorbereid op wat ik te zien kreeg en hij deed het best goed, maar die kleren mag hij niet mee naar huis nemen!”